Kun jij je herinneren dat je er niet was?
Een tijd van voor jou (jij)?
Kun jij je er een voorstelling van maken dat jij er niet meer zal zijn?
Een tijd zonder jou (jij)?
Dit lijken "standaard" vragen waarop een mens geneigd is om met "standaard" argumenten te antwoorden: "nee ik kan mij niet herinneren dat ik er niet was, want toen was ik nog te klein, of niet geboren of me nog niet van mijzelf bewust. En ook: het is zeker dat ieder mens dood gaat, en dan zal ik er dus niet meer zijn, dat is niet te ontkennen.
Voor veel mensen blijft het hier meestal bij, we proberen een rationele verklaring te vinden voor iets wat we eigenlijk anders ervaren, voelen. Leven wij als mensen eigenlijk niet met een onderliggend, innerlijk, gevoel van onsterfelijkheid? Wat een groot contrast met de uiterlijke (buiten)wereld die wij ook ervaren, onzekerheid, ziekte en dood, hoe valt dit te rijmen?
Is dit niet de kern van ons menselijk lijden?….
Het ligt in onze menselijke natuur om deze schijnbare tegenstellingen op de één of andere manier voor ons zelf "kloppend", verklaarbaar te krijgen. Hetzij door middel van een geloof of religie, door afleiding in wat voor vorm dan ook, door ontkenning of misleiding van het (je)zelf. Alleen lukt dit "kloppend" maken niet zo goed, er veranderd altijd wel iets in de omstandigheden waarin we verkeren, en zo zijn we continue bezig met een schijnbaar oneindig mentaal proces waarmee we altijd achter "de feiten" aanlopen. En we weten dat we uiteindelijk zullen gaan verliezen want er wacht ons allen de dood!
Is er niet in ieder mens een kern van leven dat een gevoel van oneindigheid, eeuwigheid met zich meedraagt? En wat is er dan waar? Oneindigheid of dood? Ook hier hoef je alleen maar beter te kijken, anders te kijken om het antwoord recht voor je neus te vinden, de waarheid manifesteert zichzelf altijd, voor wie het wil zien, omdat waarheid geen tegendeel heeft. Iets wat waar is is, iets wat onwaar is is niet, dus een illusie (Maya?).
De waarheid waar ik hier op doel is dat leven geen begin en geen eind kent: "jouw leven" begon door het samen smelten van een LEVENDE eicel met een LEVENDE zaadcel wat uitgroeit tot een "nieuw" menselijk wezen (zijn). Er is dus nooit een niet-levend wezen geweest, waar "jij" dan later aan toegevoegd bent, er is maar ÉÉN leven!
Dat wij onszelf als afgescheiden en losstaand van het leven van anderen (of van al het andere leven) ervaren zorgt voor een groot gevoel van verwarring, "er klopt iets niet, ik voel een leegte, ik mis iets, ben niet compleet", et cetera, et cetera, alleen de vorm waarin dit gevoel zich manifesteert veranderd (vermomt zich).
Het gevoel van afgescheiden zijn van de rest, van al het andere (leven), geeft ons een gevoel van eigenheid, uniekheid, speciaalheid, dat er de wereld is en IK. Maar is dit ook waarheid? Onze persoonlijkheid (ego?) roept om het hardst, en komt met allerlei bewijzen dat afgescheidenheid waarheid is. Een mooi voorbeeld hiervan is dat de kwantum fysica parallelle universa aandraagt als verklaring voor deeltjes die zich op enig ogenblik in twee verschillende staten lijken te bevinden, bijvoorbeeld trillend en stilstaand tegelijk. Is dit niet gewoon een andere manier van ontdekken dat ieder mens, schijnbaar alleen staand, zijn eigen universum creëert? En dat al die schijnbaar losstaande levens (universa) gelijktijdig apart en toch één lijken te zijn? Is dit niet een ultieme poging van het menselijk denken om het ondenkbare te verklaren? De ultieme poging om de waarheid te ontkennen?
Kun je los staan van het ene leven? Het ene zijn?
No comments:
Post a Comment