Waarnemen is een mooi woord, letterlijk: "iets voor waar aannemen", dit reflecteert ook meteen de kern van dualiteit: een waarnemer en datgene dat waargenomen wordt, schijnbaar 2 entiteiten, maar..... is dit waar?
Zou er iets zijn als er geen waarnemer was?
Als je hier dieper op ingaat dat kun je misschien de onzin en tegelijkertijd de humor van deze gedachte inzien.
De waarnemer en het waargenomene zijn niet van elkaar te scheiden, net zoals de vader de zoon maakt en de zoon de vader.
je zou dus kunnen zeggen, en volgens mij doen ze dat ook in de quantummechanica, dat de waarnemer creëert, daar waar de aandacht naartoe gaat ontstaat iets, de waarnemer heeft scheppingskracht...
Waar begint dit alles?
Begint dit niet bij de eerste notie van, of gedachte aan een (separate, afgescheiden) entiteit, namelijk "ik"
Het idee van een individuele entiteit, een "ik", kan alleen standhouden als er een contrast is met iets wat "niet ik" is.
IK <-> NIET IK
Zie hier dualiteit....
De "ik" die ik denk dat ik ben, al datgene waarvan ik geloof dat het mij definieert, de afscheiding van "de rest", het externe dat mij bedreigt, is dat allemaal wel waar? Of neem neem ik een gedachte, een idee, een illusie voor "waar aan"? ;-)
