Geloven in God is een ontkenning van God.

Bestaat er een God? Bestaat God?
Deze vraag lijkt één van de grote levensvragen te zijn, en kan ons mensen een
levenslang bezig houden, in devotie, strijd of overgave. Vaak zeggen we dat we in God geloven, in Allah, of Jahweh en proberen zo goed en zo kwaad als het gaat ons leven in te richten volgens de richtlijnen van "het geloof", welke dat ook moge zijn.

Het is heel menselijk om te twijfelen aan het bestaan van God, of in ieder geval aan het Godsbeeld dat wij denken dat juist is. Dit twijfelen zorgt ervoor dat we het "Godsbeeld" voor onszelf kloppend willen maken, en de meest gebruikte, voor de hand liggende manier is de redenatie dat we het toch niet kunnen begrijpen en dat dit juist het mysterie van het geloof is.

Dit is, zo redeneren we, wat God van ons vraagt: een onvoorwaardelijk geloof. De kerk of de religieuze beweging waar wij toebehoren, komt vervolgens met nog meer geboden en regels welke wij in opdracht van God zouden moeten volgen om hem te behagen, en om dan tot een eeuwig leven, of de hemel te komen. Deze gedachtegang is zeer krachtig en algemeen geaccepteerd. Ik zie hier alleen Angst!

Wat zich hier manifesteert is de kracht van Angst! Angst kent vele vormen maar wordt maar zelden herkent voor wat zij is: er is maar één angst en dat is angst voor de dood: er niet meer zijn, ophouden te bestaan. Wat kan ophouden te bestaan? Wat houdt nooit op te bestaan?

Is de enige manier om angst te overwinnen niet simpel? Leer de angst (her)kennen voor wat hij is.
Hoe doe je dat? Door de juiste vragen te stellen en uit te gaan van wat ieder mens
eigenlijk al weet.
Wat zijn dan juiste vragen om te stellen en wat weet je al?

Bijvoorbeeld: Wat is God? Wat ben ik? Wat ervaar ikzelf in relatie tot God? Sta ik los van God, is er God en ik, ik en God of ik en de rest?

Hier komt angst weer om de hoek kijken, want we redeneren: als God alles gemaakt heeft en ik sta los van hem (de schepper) dan klopt er iets niet, ben ik dus iets kwijt geraakt.
Maar kan er iets zijn wat los staat van God?
Alles wat geschapen is, wat bestaat, of denkt te bestaan, is in de kern ontsproten uit een idee, gedachte, manifestatie van God (of Bron). Ieder beeld, schilderij of ander kunstvoorwerp draagt in de kern zijn schepper met zich mee, een deel van de kunstenaar.

Dit strookt niet met onze menselijke ervaring, waarin wij los lijken te staan van het geheel, met onze eigen (privé) belevingswereld. Onze menselijke oplossing (redenatie) hiervoor is er één die zichzelf in stand houdt: ik (de mens) moet (kan) iets doen, bijvoorbeeld leven volgens bepaalde regels, om de afscheiding van God (van alle andere mensen en de rest)ongedaan te maken.
Iets doen impliceert altijd een doel, we moeten iets doen om iets te bereiken.

Zie hier: de geboorte van religie.

Onze (menselijke) manier van geloven in God is in feite de rollen omdraaien. Wij stellen eisen aan God en ontkennen hiermee zijn heelheid. Geloven in God wordt hiermee een ontkenning van God.

Zou God een bevestiging van zijn Zijn nodig hebben?

Wie heeft dus de religie geschapen? Is dat God? Vraagt God iets van ons? Of vraagt ons eigen denken iets van ons?
Hier komt een ander aspect van ons mens zijn om de hoek kijken: het rookgordijn dat ons denken heeft opgeworpen: hij wil ons doen geloven dat wij hem (het denken) zijn. Dit is de "materialisatie" van het idee als dat wij los zouden kunnen staan van God.

In ons gebeurt precies hetzelfde: ons denken manifesteert zich als het ego, als losstaand van onze ware kern.
Het denken schreeuwt om het harst om aandacht, het kwetter de hele dag door, en ook 's nachts, in onze dromen raast hij door.

Tegen wie praat het denken eigenlijk?
Tegen onszelf zijn we geneigd om te zeggen, maar….wie praat er dan tegen wie? Zijn er dan "twee" van ons? En waar probeert dat denken ons dan steeds van te overtuigen?

Het denken probeert jou er steeds van te overtuigen dat Jij hem bent.

Je realiseren dat jij, jouw kern, je ware zelf, niet het denken is maar slechts bewustzijn, of de ruimte waarin het denken verschijnt, is bevrijding.

We kunnen dit allemaal zelf ervaren, en we hebben dit ook allemaal wel eens ervaren, alleen… heb je het opgemerkt?, of werd de ervaring direct "overschreeuwd" door het denken? Het denken dat ons continue mee probeert te trekken door onze aandacht op te eisen met weer een nieuwe gedachte, weer een nieuwe associatie.
Het denken dat gebaat is bij snelheid, wil er de vaart inhouden, dat kennen we allemaal: probeer maar eens te stoppen met piekeren…....

Toch zijn gedachten allen maar gedachten, van zichzelf betekenen ze niets, onze aandacht echter geeft ze kracht en houdt ze in stand.

Maar er is nog een andere laag in ons bewust zijn, een andere stem, één die niet om aandacht schreeuwt maar er altijd is, en geduldig wacht tot je hem opmerkt. Je kunt dit ervaren als een gevoel van zekerheid, "dat het goed zit", een gevoel van innerlijke rust als je jezelf erdoor laat leiden.
Deze ervaringen doen zich voor in momenten van stilte, er is stilte nodig om het rookgordijn van het denken op te laten trekken.

Is dit dan je ware zelf (je innerlijke zelf zoals Judith Hamerlinck het noemt)? Nee zou ik zeggen, want er is nog steeds iemand (iets) die ook deze stem waarneemt.
Wie is dan de waarnemer? Bewust-Zijn!, de ruimte waarin alles zich manifesteert.

Ik zie hier verschillende analogieën bijvoorbeeld met:

1. Het universum: dit is de ruimte waarin alles zich manifesteert, als je je focust op de materie dan lijkt het druk en vol, toch is het leeg en stil. Net zoals het universum in onszelf. Het universum lijkt uit te dijen, net zoals ons bewustzijn. Het universum lijkt zonder begin en zonder eind, en tocht ontstond zij uit Niet-Zijn (wat was er voor de big bang?), net zoals ons bewustzijn.
2. De goddelijke 3-eenheid, de vader, de zoon en de heilige geest: Als God ons "naar zijn beeld" geschapen heeft, betekent dit dan ook niet dat wij niet los kunnen staan van Hem, als de bron. In onszelf ervaren, zijn, wij ook de 3-eenheid, de vader (ons Bewust-Zijn), de zoon (ons denken / ego) en de heilige geest (de andere stem in ons, de christus, Krisna).

Ontdek het zelf: Wees stil en luister!

Parallel universum (zonder mij is er niets)

Kun jij je herinneren dat je er niet was?
Een tijd van voor jou (jij)?

Kun jij je er een voorstelling van maken dat jij er niet meer zal zijn?
Een tijd zonder jou (jij)?

Dit lijken "standaard" vragen waarop een mens geneigd is om met "standaard" argumenten te antwoorden: "nee ik kan mij niet herinneren dat ik er niet was, want toen was ik nog te klein, of niet geboren of me nog niet van mijzelf bewust. En ook: het is zeker dat ieder mens dood gaat, en dan zal ik er dus niet meer zijn, dat is niet te ontkennen.

Voor veel mensen blijft het hier meestal bij, we proberen een rationele verklaring te vinden voor iets wat we eigenlijk anders ervaren, voelen. Leven wij als mensen eigenlijk niet met een onderliggend, innerlijk, gevoel van onsterfelijkheid? Wat een groot contrast met de uiterlijke (buiten)wereld die wij ook ervaren, onzekerheid, ziekte en dood, hoe valt dit te rijmen?

Is dit niet de kern van ons menselijk lijden?….

Het ligt in onze menselijke natuur om deze schijnbare tegenstellingen op de één of andere manier voor ons zelf "kloppend", verklaarbaar te krijgen. Hetzij door middel van een geloof of religie, door afleiding in wat voor vorm dan ook, door ontkenning of misleiding van het (je)zelf. Alleen lukt dit "kloppend" maken niet zo goed, er veranderd altijd wel iets in de omstandigheden waarin we verkeren, en zo zijn we continue bezig met een schijnbaar oneindig mentaal proces waarmee we altijd achter "de feiten" aanlopen. En we weten dat we uiteindelijk zullen gaan verliezen want er wacht ons allen de dood!

Is er niet in ieder mens een kern van leven dat een gevoel van oneindigheid, eeuwigheid met zich meedraagt? En wat is er dan waar? Oneindigheid of dood? Ook hier hoef je alleen maar beter te kijken, anders te kijken om het antwoord recht voor je neus te vinden, de waarheid manifesteert zichzelf altijd, voor wie het wil zien, omdat waarheid geen tegendeel heeft. Iets wat waar is is, iets wat onwaar is is niet, dus een illusie (Maya?).

De waarheid waar ik hier op doel is dat leven geen begin en geen eind kent: "jouw leven" begon door het samen smelten van een LEVENDE eicel met een LEVENDE zaadcel wat uitgroeit tot een "nieuw" menselijk wezen (zijn). Er is dus nooit een niet-levend wezen geweest, waar "jij" dan later aan toegevoegd bent, er is maar ÉÉN leven!

Dat wij onszelf als afgescheiden en losstaand van het leven van anderen (of van al het andere leven) ervaren zorgt voor een groot gevoel van verwarring, "er klopt iets niet, ik voel een leegte, ik mis iets, ben niet compleet", et cetera, et cetera, alleen de vorm waarin dit gevoel zich manifesteert veranderd (vermomt zich).

Het gevoel van afgescheiden zijn van de rest, van al het andere (leven), geeft ons een gevoel van eigenheid, uniekheid, speciaalheid, dat er de wereld is en IK. Maar is dit ook waarheid? Onze persoonlijkheid (ego?) roept om het hardst, en komt met allerlei bewijzen dat afgescheidenheid waarheid is. Een mooi voorbeeld hiervan is dat de kwantum fysica parallelle universa aandraagt als verklaring voor deeltjes die zich op enig ogenblik in twee verschillende staten lijken te bevinden, bijvoorbeeld trillend en stilstaand tegelijk. Is dit niet gewoon een andere manier van ontdekken dat ieder mens, schijnbaar alleen staand, zijn eigen universum creëert? En dat al die schijnbaar losstaande levens (universa) gelijktijdig apart en toch één lijken te zijn? Is dit niet een ultieme poging van het menselijk denken om het ondenkbare te verklaren? De ultieme poging om de waarheid te ontkennen?

Kun je los staan van het ene leven? Het ene zijn?