Atom

Afgelopen week een leuke documentaire gezien op BBC4. Het ging over de zoektocht van de wetenschap naar het kleinste deeltje, of beter gezegd de zoektocht naar de meest elementaire bouwstenen van materie. Prachtig om te zien hoe de wetenschap en allerlei knappe koppen het mysterie van het bestaan proberen te ontrafelen.

Tevens wordt er geprobeerd om te komen tot één universele beschrijving van de werkelijkheid en is het doel om de verschillende natuurkundige theorieën te verenigen in 1 alles omvattend geheel.

Vele wetenschappers over de hele wereld houden zich dagelijks bezig met onderzoekingen om maar een verklaring te kunnen vinden voor al wat is. Gaande weg de documentaire werd ik steeds vrolijker en blijer toen ik zag wat er zich op dit hoogste wetenschappelijk niveau allemaal afspeelt. Het doel om de werkelijkheid te beschrijven met ingewikkelde wiskundige formules is al een hele opgave, maar als je dan ziet dat iedere ontdekking weer een nieuwe vraag oproept en met wat voor verklaringen deze zeer geleerde, rationele mensen dan komen dan kan ik het niet helpen om in een onbedaarlijk lachen uit te barsten.

Een paar voorbeelden:
Materie heeft een tegenhanger welke zijn inverse zelf is: antimaterie (het bestaan van antimaterie is aangetoond).
Van het vacuüm dachten wij altijd dat die ruimte volledig leeg en materieloos is, niets blijkt minder waar, in dat zelfde niets blijkt het te bruisen van de activiteit, er ontspruiten continue nieuwe processen, deeltjes die net zo snel weer ophouden te bestaan, als in een soort oersoep zonder inhoud die alles met elkaar verbind.
Een andere constatering is dat er deeltjes zijn waarvan de positie niet vaststaat tot dat we die gaan meten, met andere woorden: pas als er een waarnemer zijn aandacht op het deeltje richt (meten) krijgt het een vaste positie, in ieder ander geval kan het zich over in het hele universum bevinden. De verklaring die hiervoor gegeven wordt is dat er zeer waarschijnlijk "parallelle universa" zijn.

Het leuke is dat wat ik hier zie, namelijk: dat via welke weg je ook naar waarheid zoekt de waarheid onveranderlijk is en dat het niet anders kan dat we altijd bij de ene waarheid uit komen.

De parallel tussen de wetenschap en esoterische is geweldig:
Alles ontstaat uit het niets.
Alles is één en verbonden.
Het zelf, de waarnemer, is de schepper.

Aan het eind van de documentaire merkte de presentator op dat hijzelf ook bestaat uit dezelfde deeltjes, atomen, die overal in het universum voorkomen, en hoe wonderlijk dat wel niet is. Geweldig wat een humor! Zelf had hij volgens mij niet helemaal in de gaten wat zijn opmerking impliceert, namelijk niets meer en niets minder dan dat het onderwerp van al het onderzochte dus het "Zelf" is. Atomen onderzoeken atomen.

Ook hier is dus het Zelf, wat één en ongedeeld is, opzoek naar zichzelf. Wetenschap is dus niets anders dan een andere manier van meditatie, wat in de kern Zelf-onderzoek is. De uiteindelijke conclusies liggen al vast......

Wat is waarheid? Wat is waar?

Hoe weet je nou of iets waarheid is en wat niet?
Het lijkt een simpele vraag, maar als je er eens goed naar kijkt dan kom je misschien tot de ontdekking dat waarheid kennen niet iets is wat je met je verstand, je denken doet.

Het verbaasd mij vaak hoeveel energie mensen investeren in het verdedigen van "de waarheid", waarom zou je dat doen?

Als iets waar is dat toch vaststaand? Iets is niet zo-nu-en-dan waar, of soms wel en dan weer niet. Ook is waarheid niet afhankelijk van de waarnemer, waarheid is waar, kent geen tegendeel en is absoluut. Waarom zou je het dan moeten verdedigen? Kun je waarheid soms kwijt raken? kan het veranderen?

Dit lijkt misschien een woordspelletje, en je kunt argumenteren dat waarheid voor iedereen anders is, dat waarheid "gekleurd" is, jouw of mijn waarheid. Als dat zou zou zijn dan bestaat er geen waarheid, alleen complete chaos zoals in een spel waar de regels ieder moment kunnen veranderen.

Is dit niet de manier waarop veel mensen het leven ervaren? Als mens, zijnde overgeleverd aan gebeurtenissen en ervaringen, gevoelens waar niemand invloed op heeft? Deze chaos is de bron voor veel onrust, onzekerheid en angst in een mensenleven.

Om waarheid te kennen zou je je kunnen richten op de basiskenmerken van waarheid, bijvoorbeeld:

Waarheid is simpel en ongecompliceerd
Waarheid is duidelijk, helder en licht
Waarheid geeft altijd een gevoel van herkenning, zoiets van: "dat heb ik altijd al geweten"
Waarheid is onveranderlijk en constant
Waarheid is de bron van rust en kalmte, een gevoel dat alles OK is
Waarheid oordeelt niet
Waarheid is voor iedereen altijd beschikbaar
Waarheid is

Het lijkt een kunst in het leven te zijn om waarheid te herkennen, die stabiele factor, ondertoon, de ruimte waarin alles zich manifesteert.

Volgens de Bhagavad Gita wordt onze visie versluierd (Maya) en hebben wij onderscheidingsvermogen nodig.

Op het moment dat we onze gedachten, denken kunnen zien voor wat ze werkelijk zijn, als wolken in de lucht, zonder enige substantie, samenhang of betekenis, en
we het onderscheid tussen denken en gewaarzijn ervaren wordt onze ware visie hersteld. (Burt Harding verduidelijkt dit zo: http://www.youtube.com/watch?v=Mn4N5thGHU0)

Een manier om het onderscheid tussen gedachten en gewaarzijn te ervaren is jezelf bestuderen, wat gebeurt in in jou? Jezelf als studieobject nemen lijkt heel logisch maar is een bewuste stap om te zetten, zeker als je de studie gaat benoemen: meditatie.

Het woord meditatie schikt veel mensen af, het roept vaak direct associaties op met zweverigheid en een link met het oosten. Meditatie is niets anders dan jouw aandacht op iets anders richten dan de schijnbare "buiten wereld" je richt je aandacht op jezelf, wat er zich in jou afspeeld.

Je hoeft er geen speciale houding voor aan te nemen, paarse kleren te dragen, naar Tibet te gaan of een dieet te volgen, je kunt het altijd en overal doen. De wereld is altijd daar waar jij bent en speelt zich altijd alleen in jou af. Hier bevind zich de sleutel tot directe ervaring.

Toch is ook de "buiten wereld" gebonden aan waarheid, alles wat vorm heeft is tijdelijk en er lijkt maar één absolute factor te zijn: de lichtsnelheid.

Ook hier zie ik weer een prachtige overeenkomst met wat je kunt ontdekken in jezelf.

Licht: absoluut in snelheid direct gelinkt aan tijd, als je de lichtsnelheid benaderd komt de tijd tot stilstand, misschien kun je in jezelf ontdekken wat jouw kern is: licht, jij bent het ene zelf, absoluut en tijdloos!

Geloven in God is een ontkenning van God.

Bestaat er een God? Bestaat God?
Deze vraag lijkt één van de grote levensvragen te zijn, en kan ons mensen een
levenslang bezig houden, in devotie, strijd of overgave. Vaak zeggen we dat we in God geloven, in Allah, of Jahweh en proberen zo goed en zo kwaad als het gaat ons leven in te richten volgens de richtlijnen van "het geloof", welke dat ook moge zijn.

Het is heel menselijk om te twijfelen aan het bestaan van God, of in ieder geval aan het Godsbeeld dat wij denken dat juist is. Dit twijfelen zorgt ervoor dat we het "Godsbeeld" voor onszelf kloppend willen maken, en de meest gebruikte, voor de hand liggende manier is de redenatie dat we het toch niet kunnen begrijpen en dat dit juist het mysterie van het geloof is.

Dit is, zo redeneren we, wat God van ons vraagt: een onvoorwaardelijk geloof. De kerk of de religieuze beweging waar wij toebehoren, komt vervolgens met nog meer geboden en regels welke wij in opdracht van God zouden moeten volgen om hem te behagen, en om dan tot een eeuwig leven, of de hemel te komen. Deze gedachtegang is zeer krachtig en algemeen geaccepteerd. Ik zie hier alleen Angst!

Wat zich hier manifesteert is de kracht van Angst! Angst kent vele vormen maar wordt maar zelden herkent voor wat zij is: er is maar één angst en dat is angst voor de dood: er niet meer zijn, ophouden te bestaan. Wat kan ophouden te bestaan? Wat houdt nooit op te bestaan?

Is de enige manier om angst te overwinnen niet simpel? Leer de angst (her)kennen voor wat hij is.
Hoe doe je dat? Door de juiste vragen te stellen en uit te gaan van wat ieder mens
eigenlijk al weet.
Wat zijn dan juiste vragen om te stellen en wat weet je al?

Bijvoorbeeld: Wat is God? Wat ben ik? Wat ervaar ikzelf in relatie tot God? Sta ik los van God, is er God en ik, ik en God of ik en de rest?

Hier komt angst weer om de hoek kijken, want we redeneren: als God alles gemaakt heeft en ik sta los van hem (de schepper) dan klopt er iets niet, ben ik dus iets kwijt geraakt.
Maar kan er iets zijn wat los staat van God?
Alles wat geschapen is, wat bestaat, of denkt te bestaan, is in de kern ontsproten uit een idee, gedachte, manifestatie van God (of Bron). Ieder beeld, schilderij of ander kunstvoorwerp draagt in de kern zijn schepper met zich mee, een deel van de kunstenaar.

Dit strookt niet met onze menselijke ervaring, waarin wij los lijken te staan van het geheel, met onze eigen (privé) belevingswereld. Onze menselijke oplossing (redenatie) hiervoor is er één die zichzelf in stand houdt: ik (de mens) moet (kan) iets doen, bijvoorbeeld leven volgens bepaalde regels, om de afscheiding van God (van alle andere mensen en de rest)ongedaan te maken.
Iets doen impliceert altijd een doel, we moeten iets doen om iets te bereiken.

Zie hier: de geboorte van religie.

Onze (menselijke) manier van geloven in God is in feite de rollen omdraaien. Wij stellen eisen aan God en ontkennen hiermee zijn heelheid. Geloven in God wordt hiermee een ontkenning van God.

Zou God een bevestiging van zijn Zijn nodig hebben?

Wie heeft dus de religie geschapen? Is dat God? Vraagt God iets van ons? Of vraagt ons eigen denken iets van ons?
Hier komt een ander aspect van ons mens zijn om de hoek kijken: het rookgordijn dat ons denken heeft opgeworpen: hij wil ons doen geloven dat wij hem (het denken) zijn. Dit is de "materialisatie" van het idee als dat wij los zouden kunnen staan van God.

In ons gebeurt precies hetzelfde: ons denken manifesteert zich als het ego, als losstaand van onze ware kern.
Het denken schreeuwt om het harst om aandacht, het kwetter de hele dag door, en ook 's nachts, in onze dromen raast hij door.

Tegen wie praat het denken eigenlijk?
Tegen onszelf zijn we geneigd om te zeggen, maar….wie praat er dan tegen wie? Zijn er dan "twee" van ons? En waar probeert dat denken ons dan steeds van te overtuigen?

Het denken probeert jou er steeds van te overtuigen dat Jij hem bent.

Je realiseren dat jij, jouw kern, je ware zelf, niet het denken is maar slechts bewustzijn, of de ruimte waarin het denken verschijnt, is bevrijding.

We kunnen dit allemaal zelf ervaren, en we hebben dit ook allemaal wel eens ervaren, alleen… heb je het opgemerkt?, of werd de ervaring direct "overschreeuwd" door het denken? Het denken dat ons continue mee probeert te trekken door onze aandacht op te eisen met weer een nieuwe gedachte, weer een nieuwe associatie.
Het denken dat gebaat is bij snelheid, wil er de vaart inhouden, dat kennen we allemaal: probeer maar eens te stoppen met piekeren…....

Toch zijn gedachten allen maar gedachten, van zichzelf betekenen ze niets, onze aandacht echter geeft ze kracht en houdt ze in stand.

Maar er is nog een andere laag in ons bewust zijn, een andere stem, één die niet om aandacht schreeuwt maar er altijd is, en geduldig wacht tot je hem opmerkt. Je kunt dit ervaren als een gevoel van zekerheid, "dat het goed zit", een gevoel van innerlijke rust als je jezelf erdoor laat leiden.
Deze ervaringen doen zich voor in momenten van stilte, er is stilte nodig om het rookgordijn van het denken op te laten trekken.

Is dit dan je ware zelf (je innerlijke zelf zoals Judith Hamerlinck het noemt)? Nee zou ik zeggen, want er is nog steeds iemand (iets) die ook deze stem waarneemt.
Wie is dan de waarnemer? Bewust-Zijn!, de ruimte waarin alles zich manifesteert.

Ik zie hier verschillende analogieën bijvoorbeeld met:

1. Het universum: dit is de ruimte waarin alles zich manifesteert, als je je focust op de materie dan lijkt het druk en vol, toch is het leeg en stil. Net zoals het universum in onszelf. Het universum lijkt uit te dijen, net zoals ons bewustzijn. Het universum lijkt zonder begin en zonder eind, en tocht ontstond zij uit Niet-Zijn (wat was er voor de big bang?), net zoals ons bewustzijn.
2. De goddelijke 3-eenheid, de vader, de zoon en de heilige geest: Als God ons "naar zijn beeld" geschapen heeft, betekent dit dan ook niet dat wij niet los kunnen staan van Hem, als de bron. In onszelf ervaren, zijn, wij ook de 3-eenheid, de vader (ons Bewust-Zijn), de zoon (ons denken / ego) en de heilige geest (de andere stem in ons, de christus, Krisna).

Ontdek het zelf: Wees stil en luister!

Parallel universum (zonder mij is er niets)

Kun jij je herinneren dat je er niet was?
Een tijd van voor jou (jij)?

Kun jij je er een voorstelling van maken dat jij er niet meer zal zijn?
Een tijd zonder jou (jij)?

Dit lijken "standaard" vragen waarop een mens geneigd is om met "standaard" argumenten te antwoorden: "nee ik kan mij niet herinneren dat ik er niet was, want toen was ik nog te klein, of niet geboren of me nog niet van mijzelf bewust. En ook: het is zeker dat ieder mens dood gaat, en dan zal ik er dus niet meer zijn, dat is niet te ontkennen.

Voor veel mensen blijft het hier meestal bij, we proberen een rationele verklaring te vinden voor iets wat we eigenlijk anders ervaren, voelen. Leven wij als mensen eigenlijk niet met een onderliggend, innerlijk, gevoel van onsterfelijkheid? Wat een groot contrast met de uiterlijke (buiten)wereld die wij ook ervaren, onzekerheid, ziekte en dood, hoe valt dit te rijmen?

Is dit niet de kern van ons menselijk lijden?….

Het ligt in onze menselijke natuur om deze schijnbare tegenstellingen op de één of andere manier voor ons zelf "kloppend", verklaarbaar te krijgen. Hetzij door middel van een geloof of religie, door afleiding in wat voor vorm dan ook, door ontkenning of misleiding van het (je)zelf. Alleen lukt dit "kloppend" maken niet zo goed, er veranderd altijd wel iets in de omstandigheden waarin we verkeren, en zo zijn we continue bezig met een schijnbaar oneindig mentaal proces waarmee we altijd achter "de feiten" aanlopen. En we weten dat we uiteindelijk zullen gaan verliezen want er wacht ons allen de dood!

Is er niet in ieder mens een kern van leven dat een gevoel van oneindigheid, eeuwigheid met zich meedraagt? En wat is er dan waar? Oneindigheid of dood? Ook hier hoef je alleen maar beter te kijken, anders te kijken om het antwoord recht voor je neus te vinden, de waarheid manifesteert zichzelf altijd, voor wie het wil zien, omdat waarheid geen tegendeel heeft. Iets wat waar is is, iets wat onwaar is is niet, dus een illusie (Maya?).

De waarheid waar ik hier op doel is dat leven geen begin en geen eind kent: "jouw leven" begon door het samen smelten van een LEVENDE eicel met een LEVENDE zaadcel wat uitgroeit tot een "nieuw" menselijk wezen (zijn). Er is dus nooit een niet-levend wezen geweest, waar "jij" dan later aan toegevoegd bent, er is maar ÉÉN leven!

Dat wij onszelf als afgescheiden en losstaand van het leven van anderen (of van al het andere leven) ervaren zorgt voor een groot gevoel van verwarring, "er klopt iets niet, ik voel een leegte, ik mis iets, ben niet compleet", et cetera, et cetera, alleen de vorm waarin dit gevoel zich manifesteert veranderd (vermomt zich).

Het gevoel van afgescheiden zijn van de rest, van al het andere (leven), geeft ons een gevoel van eigenheid, uniekheid, speciaalheid, dat er de wereld is en IK. Maar is dit ook waarheid? Onze persoonlijkheid (ego?) roept om het hardst, en komt met allerlei bewijzen dat afgescheidenheid waarheid is. Een mooi voorbeeld hiervan is dat de kwantum fysica parallelle universa aandraagt als verklaring voor deeltjes die zich op enig ogenblik in twee verschillende staten lijken te bevinden, bijvoorbeeld trillend en stilstaand tegelijk. Is dit niet gewoon een andere manier van ontdekken dat ieder mens, schijnbaar alleen staand, zijn eigen universum creëert? En dat al die schijnbaar losstaande levens (universa) gelijktijdig apart en toch één lijken te zijn? Is dit niet een ultieme poging van het menselijk denken om het ondenkbare te verklaren? De ultieme poging om de waarheid te ontkennen?

Kun je los staan van het ene leven? Het ene zijn?

MAYA,de illusie van zijn.

MAYA,de illusie van zijn.

In het leven lijkt alles zo echt, zo dicht, vast en solide, onze zintuiglijke waarnemingen lijken dat te bevestigen. Bijna niemand zet vraagtekens bij dit zijn, stelt vragen of twijfelt aan de waarheid van dit alles. Het komt ook bijna als absurd over, twijfelen aan de waarheid van het bestaan impliceert immers dat je aan je eigen bestaan zou twijfelen en dat druist in tegen je gevoel, je bent toch iemand, je bestaat toch? Dit bestaan wordt bevestigd door de emoties die wij ervaren, het doet er niet toe of we die emoties als positief of negatief ervaren maar hun boodschap is: ik ervaar dus ik leef!

Hoe weet je wat waarheid is? Is er een laag achter het bestaan? Wat kunnen we waarnemen en wat ontsnapt aan onze waarneming? Grappig woord overigens "waarneming": iets voor waar (aan)nemen. Is dit misschien niet wat er gebeurt? Nemen wij dingen voor waar aan die dat misschien niet zijn? Dit doet mij denken aan het oosterse begrip "Maya" dat vaak vertaald wordt als "illusie". Uitleggen van het begrip Maya is onmogelijk het zou betekenen dat de illusie (wij die daarin verkeren) zichzelf ziet, doorheeft, maar een illusie heeft geen enkele waarheid en is dus per definitie onwaar, niet bestaand, nooit gebeurd.... Waarheid daarin tegen is altijd waar, duidelijk helder en onveranderlijk.

We lijken ons in een vicieuze cirkel te bevinden en dit brengt grote verwarring voor een mens met zich mee. Hier komen de grote levensvragen om de hoek kijken: waarom en hoe?
Waarom is er existentie? Waarom zou er überhaupt iets moeten zijn? En dan bedoel ik niet in het heelal, maar überhaupt iets? Wat is de kern, de bron van dit alles?

Wat mij opvalt is dat het leven vol met aanwijzingen en clous zit die een mens kunnen helpen om in bewustzijn te groeien en kunnen helpen om tot de waarheid te komen. Niet een persoonlijke waarheid, maar de onveranderlijke enige echte waarheid. Het mooie van de waarheid is juist dat onveranderlijke, het zorgt ervoor dat ieder bewustzijn uiteindelijk bij de waarheid zal uitkomen, er is namelijk niets anders. Het pad ernaartoe wordt door alle bewustzijn bewandeld en niets of niemand kan hier falen. Het is als het ware: alle wegen leiden naar Rome, iedereen heeft gelijk want er is maar één gelijk, hoe groot de druk van de illusie van afscheiding en los staan van het geheel ook is.

Er zijn een aantal dingen welke op het eerste gezicht heel verschillend lijken, maar voor mij als één en hetzelfde overkomen. Ik bedoel hiermee overeenkomsten in wetenschappelijk inzicht en spiritueel / gnostische inzichten. Een paar voorbeelden:

Materie: de schijnbare vastheid en apartheid van materie wordt door de wetenschap al lang onderzocht, de zoektocht naar het kleinste deeltje, de bouwstenen van het bestaan. De huidige inzichten wijzen erop dat materie voor het grootste gedeelte uit leegte bestaat en dat de kleinste deeltjes een uiting zijn van pure energie, en dat al deze energieën op één of andere manier toch met elkaar in verbinding staan? Is dit niet een andere manier om te zeggen dat alles wat we denken waar te nemen niet is wat het lijkt? Maya?

Existentie: is existentie niet een ander woord voor uitbreiding? Spirituele inzichten benoemen God als ongelimiteerde uitbreiding van liefde, wordt dit niet weerspiegeld door ons heelal waar de eindeloosheid en uitdijing ervan ons begrip te boven gaan? God, big bang, uitdijing, niet te bevatten. De kern van uitbreiding is bestaan, het woord existentie = bestaan, het woord is bestaan!! Toch kan het woord de betekenis van zichzelf niet snappen, net zo als dat het geschapene (de mens) zijn schepper niet kan doorgronden, toch behelst de mens net als het woord de kern van waarheid in zichzelf, en is daarmee dus een representatie van de waarheid.
Daarom zullen wetenschappers altijd weer op nieuwe vragen stuiten wanneer zij denken weer een antwoord op een cruciale vraag gevonden te hebben. En zal denken en redeneren nooit dichter bij de kern (waarheid) komen, de enige weg tot inzicht is door directe ervaring. Dit is waarom alle religies, geestelijke stromingen en spirituele leraren meditatie als de belangrijkste weg naar waarheid duiden, ook bijvoorbeeld Eckhart Tolle: "De Stilte spreekt".

Licht: is volgens de wetenschap een bijzonder fenomeen, pure energie met de eigenschappen van elektromagnetische golven en deeltjes tegelijk. De lichtsnelheid wordt gezien als een absoluut gegeven welke niet te boven gegaan kan worden, zelfs als twee lichtstralen van elkaar af bewegen blijft de lichtsnelheid ook t.o.v. elkaar gelijk. Een andere eigenschap die licht wordt toebedacht is de functie van tijd, licht en tijd staan in een directe relatie tot elkaar, of te wel de tijd is relatief (Einstein) en gedraagt zich anders als je de lichtsnelheid zou benaderen. Er zijn een aantal aspecten van licht waar ik spiritueel / gnostische overeenkomsten zie: bijvoorbeeld licht heeft tijd nodig om ons te bereiken, achteloos wordt er gesteld dat het licht van verre melkwegstelsels vele duizenden lichtjaren onderweg is geweest om ons (oog) te bereiken, wij nemen voor waarheid aan dat dat zo is, en dat wat we zien dus een blik op het verleden is, we zien in ons NU iets wat er niet is, is dit niet per definitie een illusie, Maya? We worden dus omringt door één grote illusie!
In meditatie kan de realisatie komen van het licht dat in jezelf aanwezig is, dit wordt ervaren als de bron van zijn, de eenheid. Het ontdekken van de bron houdt ook in dat alles helder wordt, illusies wegvallen en dat de tijd overbodig wordt en ophoud te bestaan. Dit is de kern van "verlichting" (ook hier is het woord wat het is). Op het moment dat je het licht wordt houd de tijd op te bestaan, is dat niet precies wat ook de relativiteitstheorie van Einstein zegt?
Lichtsnelheid = tijd, licht = tijdloosheid. Toch heeft ook licht een oorsprong, God?: EN ER WAS LICHT! Het woord, de gedachte, het idee, werd het ding...

Ruimte: