Het gedacht(te)en probleem

Het denken als probleem..

Kun je het denken controleren?
Wat is denken?
Hoe komt het dat denken zo dwingend lijkt?
Kun je denken weerstaan?
Kun je denken stoppen?
Wat denk je?
Denk je alleen maar dat het een probleem is?
Wat denkt?
Waar komen gedachten vandaan?
Van wie is een gedachte?
Wat bouwt een gedachte?
Waarvan is een gedachte gemaakt?
Kun je gedachten afbreken?
Kun je gedachten omvormen?
Wat zijn dwanggedachten?
Waarom blijven bepaalde gedachten zich opdringen?
Zijn gedachten puur mechanisch?

Tijd

Tijd wordt bepaald door plaats

Meditation

Meditation is not a skill

God

If God is Right,
what is Left?

God

God?

Er is geen God

God is

Waarnemen

Waarnemen is een mooi woord, letterlijk: "iets voor waar aannemen", dit reflecteert ook meteen de kern van dualiteit: een waarnemer en datgene dat waargenomen wordt, schijnbaar 2 entiteiten, maar..... is dit waar?

Zou er iets zijn als er geen waarnemer was?
Als je hier dieper op ingaat dat kun je misschien de onzin en tegelijkertijd de humor van deze gedachte inzien.
De waarnemer en het waargenomene zijn niet van elkaar te scheiden, net zoals de vader de zoon maakt en de zoon de vader.
je zou dus kunnen zeggen, en volgens mij doen ze dat ook in de quantummechanica, dat de waarnemer creëert, daar waar de aandacht naartoe gaat ontstaat iets, de waarnemer heeft scheppingskracht...

Waar begint dit alles?

Begint dit niet bij de eerste notie van, of gedachte aan een (separate, afgescheiden) entiteit, namelijk "ik"

Het idee van een individuele entiteit, een "ik", kan alleen standhouden als er een contrast is met iets wat "niet ik" is.

IK <-> NIET IK

Zie hier dualiteit....

De "ik" die ik denk dat ik ben, al datgene waarvan ik geloof dat het mij definieert, de afscheiding van "de rest", het externe dat mij bedreigt, is dat allemaal wel waar? Of neem neem ik een gedachte, een idee, een illusie voor "waar aan"? ;-)

Heb ik een keuze? .....over vrije wil.

Over vrije wil, wat het is en of ik, als individu, werkelijk vrij ben en over zelfbeschikking beschik zijn hele boeken geschreven en filosofische verhandelingen gepubliceerd.

Heb ik werkelijk de macht om over (mijn) leven te beschikken?
Zouden we dan niet bij het begin moeten beginnen en ons deze vraag stellen:

Heb ik mijzelf gemaakt?

Het eerste automatische antwoord wat je op deze vraag krijgt is: nee, mijn ouders hebben mij gemaakt... en dit lijkt hen de macht van de schepping toe te dichten.

Maar als je verder kijkt, hebben jouw ouders zichzelf gemaakt? Weer is het antwoord nee en krijg je een idee over de oneindigheid van deze vraag.

Wanneer je uiteindelijk tot de conclusie komt dat jezelf geen deel hebt aan het begin van de schepping, en je niet door jezelf geschapen kunt zijn, en geen hand in jouw eigen begin hebt, hoe kun je dan nog de conclusie trekken dat jezelf de regisseur van je eigen leven bent.

Het woord "eigen" is hier de verwarring zaaiende factor, "mijn leven" lijkt te duiden op een bezit, een bezit voortgekomen uit de illusie van los staan van de bron, als of dat mogelijk zou kunnen zijn ;-)

Droomtijd

Zonder ruimte geen tijd, zonder tijd geen ruimte...

Tijd heeft ruimte nodig om beweging te simuleren, een flow van a naar b waarbij bewustzijn afstand (ruimte-tijd) overbrugt om vervolgens in het hier en nu wakker te worden en te zien dat alles anders is behalve het bewustzijn zelf (Zelf)

Door het universum te zien als gefragmenteerde delen van a en b, en deze fragmentatie oneindig door te voeren wordt het oneindig groot, maar... als we de delen aan elkaar rijgen door er met grote snelheid door heen te reizen komt de tijd tot stilstand en wordt alles één.... (licht)

In het begin was er het idee: hoe zou het zijn als alles niet één zou kunnen zijn.....gefragmenteerd

De aboriginals wisten het al, alles begon met een droom over tijd ;-)

De oorzaak van het Universum

De oorzaak van het Universum *micro* *macro*

Wanneer je de micro en de macro kosmos met elkaar vergelijkt dan lijken daar grote overeenkomsten te zijn.
De zon (een ster) zou daarbij bijvoorbeeld vergeleken kunnen worden met een nucleus (atoomkern), het zonnestelsel met een atoom en de Melkweg met een molecuul.

Onze entiteit (verschijningsvorm) is opgebouwd uit ontzettend veel atomen-moleculen, een schijnbare eenheid van "losse (micro) onderdelen".
Als we dit vertalen naar de macro kosmos dan zijn we niet in staat om het "grote geheel" te zien, wat niet wil zeggen dat alle universa bij elkaar ook niet een entiteit vormen.

In feite zie je hier de reflectie van de bron (basis oorzaak) die zich naar alle kanten uitbreid als een rimpeling en daarmee tijd en ruimte creëert.
Inversie en eversie zijn hierbij 1

Comfort Zone

Hoe fijn is het als iemand eerlijk tegen je durft te zeggen hoe ze jouw persoonlijkheid ervaren?

Een goede vriend adviseerde mij om mijn terughoudendheid eens te laten varen en zelf wat meer initiatief op relationeel en commercieel, gebied te nemen, volgens hem werd het tijd om eens “uit mijn comfortzone” te stappen…..

Dit advies raakte duidelijk een gevoelige snaar bij mij, mijn vriend voelde dus aan wat ik zelf ervaar als een vaag gevoel van onvrijheid, belemmering. Door zijn opmerking kon ik het niet langer negeren en werd ik er toe aangezet om te onderzoeken wat ik al jaren negeerde en met allerlei “rationele argumenten” voor mijzelf wist te vergoelijken.
Alleen al door mijn gevoelens te onderkennen ervaar ik nu een soort van bevrijding en gooi de schroom van mij af ;-)

Is het niet geweldig leuk om te ervaren hoe een simpele opmerking of interactie met een medemens kan leiden tot een stukje persoonlijke groei? Ik vind het in ieder geval geweldig en inspirerend om gesprekken te voeren met mensen over zaken die er toe doen.

Geen taboes, geen verborgen agenda, maar open en eerlijk met een Frisse Blik!