Zijn, Sein, DaSein, Being, Zen

Zijn

Stel dat "Zijn" terug gebracht zou worden tot 1 enkel (basis) ding
Voor dat "ding" om te kunnen zijn zou er tenminste "ruimte" moeten zijn waarin het ding kan Zijn

Zijn en Ruimte zijn dus onlosmakelijk en ondeelbaar met elkaar verbonden en toch schijnbaar duaal

Zodra "ik" Zijn probeer te beschrijven, dus te vangen in woorden, splijt ik datgene dat onsplijtbaar is

Wanneer ik mijn aandacht op "het ding" richt wordt ik de ruimte waarin het bestaat
Wanneer ik mijn aandacht op "de ruimte" richt wordt ik het ding dat in de ruimte bestaat

Omdat ik "Zijn" ben, ben ik dus alle2, het ding zelf, en de ruimte waarin het bestaat

Is dit niet hoe wij onszelf in de kern ervaren?

Een ongrijpbare "Zelf", als quicksilver onmogelijk om te pakken

Zoek uzelve, vind uzelfe.... haha what a Joke ;-)

Woorden kwetsen niet

Even voor de goede orde: woorden kwetsen niet.

Uitgesproken woorden zijn luchttrillingen, die doen geen pijn, tenminste niet totdat de frequentie en toonhoogte een bepaalde waarde overstijgen.

Geschreven woorden zijn symbolen op papier of oplichtende stipjes op een beeldscherm, die doen ook  geen pijn.

Je wordt niet gekwetst door woorden, je voelt je gekwetst...
Je wordt niet beledigd door woorden, je voelt je beledigd...

Tegenwoordig voelt iedereen zich om de haverklap gekwetst, beledigd of tekort gedaan, waarom?

Omdat een ander iets zegt wat niet in jouw straatje past? Iets wat jij ongepast, verwerpelijk, onrechtvaardig of ronduit fout vind? En wordt je daardoor gekwetst? tekort gedaan?

Wat gebeurt er werkelijk? Kunnen we nog wel onderscheiden wat er werkelijk gebeurt?

Een woord als symbool van een begrip is van zichzelf neutraal, het is een poging om iets werkelijks te duiden, het verwijst naar iets, een object, ding, ervaring of iets abstracts, maar het woord is nooit het ding waarnaar het verwijst zelf. Het is een pointer, een wijzende vinger...

Net zomin als dat het woord het ding is waar het naar verwijst, net zo min zijn gedachten wat je bent...

Dat wij onszelf vereenzelvigen met wat we denken triggert heel snel het idee dat we aangevallen worden als iemand anders andere gedachten denkbeelden of meningen communiceert. En deze aanval lijkt dus persoonlijk te zijn en wordt als kwetsend ervaren.

De ander, diegene die dit bij ons teweeg brengt wordt acuut als bedreiging ervaren en moet dus wel slecht zijn, dit gebeurt onbewust zonder dat we doorhebben dat wijzelf, door onze reactie, de oorzaak van het gekwetste gevoel zijn.

Het ligt dus altijd aan een ander maar.... daar zit de wereld dus wel vol mee.... anderen ;P

Het gedacht(te)en probleem

Het denken als probleem..

Kun je het denken controleren?
Wat is denken?
Hoe komt het dat denken zo dwingend lijkt?
Kun je denken weerstaan?
Kun je denken stoppen?
Wat denk je?
Denk je alleen maar dat het een probleem is?
Wat denkt?
Waar komen gedachten vandaan?
Van wie is een gedachte?
Wat bouwt een gedachte?
Waarvan is een gedachte gemaakt?
Kun je gedachten afbreken?
Kun je gedachten omvormen?
Wat zijn dwanggedachten?
Waarom blijven bepaalde gedachten zich opdringen?
Zijn gedachten puur mechanisch?

Heb ik een keuze? .....over vrije wil.

Over vrije wil, wat het is en of ik, als individu, werkelijk vrij ben en over zelfbeschikking beschik zijn hele boeken geschreven en filosofische verhandelingen gepubliceerd.

Heb ik werkelijk de macht om over (mijn) leven te beschikken?
Zouden we dan niet bij het begin moeten beginnen en ons deze vraag stellen:

Heb ik mijzelf gemaakt?

Het eerste automatische antwoord wat je op deze vraag krijgt is: nee, mijn ouders hebben mij gemaakt... en dit lijkt hen de macht van de schepping toe te dichten.

Maar als je verder kijkt, hebben jouw ouders zichzelf gemaakt? Weer is het antwoord nee en krijg je een idee over de oneindigheid van deze vraag.

Wanneer je uiteindelijk tot de conclusie komt dat jezelf geen deel hebt aan het begin van de schepping, en je niet door jezelf geschapen kunt zijn, en geen hand in jouw eigen begin hebt, hoe kun je dan nog de conclusie trekken dat jezelf de regisseur van je eigen leven bent.

Het woord "eigen" is hier de verwarring zaaiende factor, "mijn leven" lijkt te duiden op een bezit, een bezit voortgekomen uit de illusie van los staan van de bron, als of dat mogelijk zou kunnen zijn ;-)

Comfort Zone

Hoe fijn is het als iemand eerlijk tegen je durft te zeggen hoe ze jouw persoonlijkheid ervaren?

Een goede vriend adviseerde mij om mijn terughoudendheid eens te laten varen en zelf wat meer initiatief op relationeel en commercieel, gebied te nemen, volgens hem werd het tijd om eens “uit mijn comfortzone” te stappen…..

Dit advies raakte duidelijk een gevoelige snaar bij mij, mijn vriend voelde dus aan wat ik zelf ervaar als een vaag gevoel van onvrijheid, belemmering. Door zijn opmerking kon ik het niet langer negeren en werd ik er toe aangezet om te onderzoeken wat ik al jaren negeerde en met allerlei “rationele argumenten” voor mijzelf wist te vergoelijken.
Alleen al door mijn gevoelens te onderkennen ervaar ik nu een soort van bevrijding en gooi de schroom van mij af ;-)

Is het niet geweldig leuk om te ervaren hoe een simpele opmerking of interactie met een medemens kan leiden tot een stukje persoonlijke groei? Ik vind het in ieder geval geweldig en inspirerend om gesprekken te voeren met mensen over zaken die er toe doen.

Geen taboes, geen verborgen agenda, maar open en eerlijk met een Frisse Blik! 

Op z'n kop (Alles is niet wat het lijkt)

#degroteverwarring

Alles wat ik waarneem is een interpretatie van wat ik denk dat er is

De crux hierbij is dat "waarnemen" letterlijk genomen moet worden: ik neem iets wat ik ervaar "voor waar aan"
De implicaties hiervan zijn groot, namelijk dat ik geloof in mijn eigen creaties....

Op deze manier waarnemen is zo gewoon voor ons geworden dat we er eigenlijk nooit bij stil staan, behalve dat we ons er soms bewust van zijn "dat er iets niet klopt...."

Als ik er op let welke gedachten er voorbij komen dan zij deze altijd classificerend, oordelend van aard en in de praktijk merk ik dat ik het vaak mis heb...

Denken dat je weet wat iemand wil zeggen, denken dat je weet wat iemand gaat doen, denken dat je iemands motieven kent, denken dat je weet wat je wilt, denken dat je weet wat goed voor jezelf is...

Ook hier is het makkelijk om oorzaak en gevolg met elkaar te verwarren: ik reageer zo, omdat hij zo doet! of: ik reageer zo, omdat ik een neutrale situatie beoordeel en interpreteer....

Ben ik oorzaak of gevolg?

Als ik oorzaak ben, dan ben jij gevolg..... dit lijkt een bedreiging voor jou (jouw bestaansrecht afhankelijk van mij)
Als ik gevolg ben, dan is dat een bedreiging voor mij.... omdat ik geen controle heb ben ik automatisch "slachtoffer"

Iedereen leeft vanuit de 1e persoon enkelvoud (ik en de wereld [niet ik]) en heeft dus een ervaring van oorzakelijk zijn, tegelijkertijd zorgt onze "op zijn kop waarneming" er voor dat we ons machteloos voelen in een wereld die onvoorspelbaar en dreigend is, met als ultiem bewijs hiervoor: ziekte en dood....

De schijnbare tegenstelling van deze ervaringen leidt tot een continue staat van verwarring, deze verwarring uit zich op ontelbare manieren gevoed door ons eigen oordelen......