World Peace

World Peace

You want World Peace?…..don’t fool yourself ;-)

What is world peace? What would bring it about? Does something needs to be changed?

Could you live, and love your fellow human being as they are? The Muslim, the Jew, the Arab, the communist, the KKK, the banker, the homosexual, the murderer, the Atheist, the one with the lovely voice, the one with a job, the one with children, the one …….

So is world peace possible? Or only on OUR TERMS? Only when “others” change?

Stop this charade! Be honest about it, be honest to yourself that “World Peace” equals “World Dominance”

Right,….. now you know MY demands…..but I don’t see any change?…..Maybe I am mistaken all this time....

Link to the original post on Google+

Link to a related post

Woorden kwetsen niet

Even voor de goede orde: woorden kwetsen niet.

Uitgesproken woorden zijn luchttrillingen, die doen geen pijn, tenminste niet totdat de frequentie en toonhoogte een bepaalde waarde overstijgen.

Geschreven woorden zijn symbolen op papier of oplichtende stipjes op een beeldscherm, die doen ook  geen pijn.

Je wordt niet gekwetst door woorden, je voelt je gekwetst...
Je wordt niet beledigd door woorden, je voelt je beledigd...

Tegenwoordig voelt iedereen zich om de haverklap gekwetst, beledigd of tekort gedaan, waarom?

Omdat een ander iets zegt wat niet in jouw straatje past? Iets wat jij ongepast, verwerpelijk, onrechtvaardig of ronduit fout vind? En wordt je daardoor gekwetst? tekort gedaan?

Wat gebeurt er werkelijk? Kunnen we nog wel onderscheiden wat er werkelijk gebeurt?

Een woord als symbool van een begrip is van zichzelf neutraal, het is een poging om iets werkelijks te duiden, het verwijst naar iets, een object, ding, ervaring of iets abstracts, maar het woord is nooit het ding waarnaar het verwijst zelf. Het is een pointer, een wijzende vinger...

Net zomin als dat het woord het ding is waar het naar verwijst, net zo min zijn gedachten wat je bent...

Dat wij onszelf vereenzelvigen met wat we denken triggert heel snel het idee dat we aangevallen worden als iemand anders andere gedachten denkbeelden of meningen communiceert. En deze aanval lijkt dus persoonlijk te zijn en wordt als kwetsend ervaren.

De ander, diegene die dit bij ons teweeg brengt wordt acuut als bedreiging ervaren en moet dus wel slecht zijn, dit gebeurt onbewust zonder dat we doorhebben dat wijzelf, door onze reactie, de oorzaak van het gekwetste gevoel zijn.

Het ligt dus altijd aan een ander maar.... daar zit de wereld dus wel vol mee.... anderen ;P

Het gedacht(te)en probleem

Het denken als probleem..

Kun je het denken controleren?
Wat is denken?
Hoe komt het dat denken zo dwingend lijkt?
Kun je denken weerstaan?
Kun je denken stoppen?
Wat denk je?
Denk je alleen maar dat het een probleem is?
Wat denkt?
Waar komen gedachten vandaan?
Van wie is een gedachte?
Wat bouwt een gedachte?
Waarvan is een gedachte gemaakt?
Kun je gedachten afbreken?
Kun je gedachten omvormen?
Wat zijn dwanggedachten?
Waarom blijven bepaalde gedachten zich opdringen?
Zijn gedachten puur mechanisch?

Heb ik een keuze? .....over vrije wil.

Over vrije wil, wat het is en of ik, als individu, werkelijk vrij ben en over zelfbeschikking beschik zijn hele boeken geschreven en filosofische verhandelingen gepubliceerd.

Heb ik werkelijk de macht om over (mijn) leven te beschikken?
Zouden we dan niet bij het begin moeten beginnen en ons deze vraag stellen:

Heb ik mijzelf gemaakt?

Het eerste automatische antwoord wat je op deze vraag krijgt is: nee, mijn ouders hebben mij gemaakt... en dit lijkt hen de macht van de schepping toe te dichten.

Maar als je verder kijkt, hebben jouw ouders zichzelf gemaakt? Weer is het antwoord nee en krijg je een idee over de oneindigheid van deze vraag.

Wanneer je uiteindelijk tot de conclusie komt dat jezelf geen deel hebt aan het begin van de schepping, en je niet door jezelf geschapen kunt zijn, en geen hand in jouw eigen begin hebt, hoe kun je dan nog de conclusie trekken dat jezelf de regisseur van je eigen leven bent.

Het woord "eigen" is hier de verwarring zaaiende factor, "mijn leven" lijkt te duiden op een bezit, een bezit voortgekomen uit de illusie van los staan van de bron, als of dat mogelijk zou kunnen zijn ;-)

Droomtijd

Zonder ruimte geen tijd, zonder tijd geen ruimte...

Tijd heeft ruimte nodig om beweging te simuleren, een flow van a naar b waarbij bewustzijn afstand (ruimte-tijd) overbrugt om vervolgens in het hier en nu wakker te worden en te zien dat alles anders is behalve het bewustzijn zelf (Zelf)

Door het universum te zien als gefragmenteerde delen van a en b, en deze fragmentatie oneindig door te voeren wordt het oneindig groot, maar... als we de delen aan elkaar rijgen door er met grote snelheid door heen te reizen komt de tijd tot stilstand en wordt alles één.... (licht)

In het begin was er het idee: hoe zou het zijn als alles niet één zou kunnen zijn.....gefragmenteerd

De aboriginals wisten het al, alles begon met een droom over tijd ;-)

De oorzaak van het Universum

De oorzaak van het Universum *micro* *macro*

Wanneer je de micro en de macro kosmos met elkaar vergelijkt dan lijken daar grote overeenkomsten te zijn.
De zon (een ster) zou daarbij bijvoorbeeld vergeleken kunnen worden met een nucleus (atoomkern), het zonnestelsel met een atoom en de Melkweg met een molecuul.

Onze entiteit (verschijningsvorm) is opgebouwd uit ontzettend veel atomen-moleculen, een schijnbare eenheid van "losse (micro) onderdelen".
Als we dit vertalen naar de macro kosmos dan zijn we niet in staat om het "grote geheel" te zien, wat niet wil zeggen dat alle universa bij elkaar ook niet een entiteit vormen.

In feite zie je hier de reflectie van de bron (basis oorzaak) die zich naar alle kanten uitbreid als een rimpeling en daarmee tijd en ruimte creëert.
Inversie en eversie zijn hierbij 1

De wereld is gebouwd op ik

#degroteverwarring

Alles begon bij de notie van "ik"

"ik" kan alleen bestaan in relatie tot "niet ik"

en

"ik" doe er alles aan om te bewijzen dat het idee van een unieke ik waarheid is....

Mijn realiteit is opgebouwd uit bouwstenen van "niet ik" en dat geeft een oneindig aantal mogelijkheden...

Je kunt dit idee overal terug vinden in de projectie van de wereld om mij heen.... (noem het quantum mogelijkheden ;-))

Neem de aarde en het heelal, de aarde vertegenwoordigd het idee van een unieke "ik".

Een "ik" met heel veel unieke eigenschappen en diversiteit, waardoor er een beeld van speciaalheid ontstaat, maar het geheel is tegelijkertijd toch beperkt, tot 1 grote bol zwevend in het oneindige niets, in zijn bestaan afhankelijk van een externe kracht: de zon.

De zon, het licht, als representatie van een onbewuste notie van een oorsprong, een bron.

De nietigheid van de aarde afgezet tegen het oneindig grote, donkere, koude, lege en tegelijkertijd volle heelal, een onbekende vijandige omgeving voor de bewoners van de aarde (lees: een bedreiging voor de unieke eigenschappen van "ik" die mij definiëren)

Toch is de aarde deel van het geheel, en is eindigheid geen begrip voor het oneindige

Het idee dat het oneindige rondom het eindige gebouwd is, is de "wereld op z'n kop"

Zo is onze wereld opgebouwd, "ik" als eerste bouwsteen met daarop gestapeld alle stenen van "niet ik"...

een illusiore wereld.... noem het Maya ;-)

Religion

Religion

Atheism and Theism, aren’t they both sharing the same religion?

Ones identification with a set of beliefs, a thought system, can be called “religion”.

They seemingly oppose each other, Atheism and Theism, but don’t they both follow the same religion of Right–Wrong?

Both Theists and Atheists want us to believe that it is about content, that one of them “knows best” and that, automatically the opposing view “is wrong”…..how silly ;-)

The game of right–wrong can be played with unending subjects, and for each subject one could find an unending series of arguments to “prove” YOU are right….. but aren’t these arguments not only needed to prove to yourself that you are right?

Is there such a thing of “what is right” or “what is wrong” or are there just opinions and personal views?

If you know YOU are “right”, why would you need to prove the other “wrong”? Why would one opinion be superior to an other?

Would your opinion mean anything? Would my opinion mean anything? Hahaha don’t make me laugh…..or maybe do, make me laugh ;-)

Link to the original post on Google+

Mental Loop

Mental loop

We judge,…. that is what we do, it means nothing unless we give meaning to it by believing it is true, that there really is a profound “right or wrong”, like an invisible universal standard that applies to all of us……this is the power of thought, seeing things that just aren’t there.

Our judgement is the source of unhappiness, when things don’t appear as (we think) they should be.

Funny thing is that it is thinking itself, that creates this unhappiness, and by its relentless “chatter” it almost convinces us that the external “failure” we think to see is the source of the unhappiness,……but in reality it is the other way round….

To gain more power, thinking enters a loop, a vicious circle, …..it starts judging its own judging….

This is a perfect recipe for a depression to kick in ….. uncontrollable thinking: a Mental Loop.

Link to the original post on Google+

Death

Death
What is death?.......

I can see death bodies, I can see shapes change, .......but I can't see death....

Surely I have a concept of what death is,......it always appears to happen to "an other", an "object" outside of me.....

So death only can be witnessed by a "me"..... "me" being the concept of a person...

Would there be death without "me"?

If "me" ceases to be, would this also end the concept of death?

Link to the original post on Google+

The illusion of “positive thinking”

We are told to think “positive”, we are told to have “happy” thoughts, and the reason for this is: that our thoughts are picked up by the universe, and so we, ourselves, create what we focus on.

This is, in a nutshell, a popular concept, a set of beliefs, that a lot of people take to be true these days…….but is it?

It has a nice ring to it: “think positive and nice things will happen”, it brings about a feeling of being in control, and “a way out” of our unhappy, unfulfilling, non-perfect life’s.

But what is at the core of this all? At the core of this concept?

Doesn’t it all start with a judgement? A judgment about life as it is, right here, right now?
Don’t we judge life as “unwanted”, “undesirable” and “not right” as it is (right here, right now)?

In fact isn’t it a rejection of life itself, as it enfolds itself, to and through us?
We are life, we live, we are “it”, so isn’t it a rejection of ourselves?

The illusion of positive thinking is rooted in a thought construct, a set of beliefs and rules, put together by our “mind”, nothing wrong with that, but it tends to distract our attention away from what we are, to “an external world”, we (mind) oppose rules upon the world, we make demands on life itself…….here is where the confusion starts, in a way, we want to master ourselves……

There is no doubt that thoughts are creative, but what do they create, not merely more illusions? We see what we expect to see, what we focus on, but does that make it true? Or is this more self-deceive?

The concept of “positive” can only be by the mercy of the opposite “negative”, rooted in right / wrong, judgement (conscious or sub-conscious judgement). There is no way out of this, the concept of “me” can only exist if this “me” has a counterpart: “not-me”…..

So “me” and “not-me” are making up the world…..the world we create, it is the core of dualism ;-)

Would there be any use in “thinking positively”? Of course, it would matter to a “me”, but therefore it doesn’t mean it bears any truth……it would keep us tied to the world of concepts, which is imagination …..

An other matter is to live the life that you are, we already are “that” positive and negative ;-)

I am that

I am “this”, I am “that”, are all expressions of the need to feel special, to distinguish yourself from “the rest”, …… funny thing is that we overlook how this is pointing away from the one thing we all share: the “I am”

The illusion of being special

Specialness is a contradictio in terminis
If every-one is special then no-one is ;-)

Specialness can only be.....in-relation-to....
This "being-in-relation-to" is no more or less "relative"
And what is relative, bears no truth......

The part, in the sentences above, that I left out, is the one thing that specialness needs the most: (a) ME.

It is the “ME” part that brings specialness into “being”, but this is a relative reality……

But to a “ME” it works the other way round to,….the “ME” sees (creates) a special reality and makes it “personal” by putting itself in the middle,……

So without “specialness” there would be no “ME” ……

But, argues the “ME”: I am, I exist, there is definitely a “ME” …….a seemingly contradiction no?

Until we start investigating this “ME”, the “ME” that does all of the talking, the reasoning, the thinking, the “ME” that we so easily mistake ourselves to be……

------

The use of words, in itself, limits us......it can only be used as a tool to point to something, that only can be talked a bout in a conceptual way, until you can relate to it in your own experience......

And we can use the tools differently, all in favor of our own particular needs.

We are all "special" and we are all not, I see no contradiction here, do you?

Does nature discriminate?
Only to "ME", things, occurrences seem to be unfair......but does this make it to be true? Isn't it not just a relative view of a "separate me"?

So "Specialness" holds the key to both separation and unification, we all are special, unique......and in the same time, because it applies to all of us, it unites us into ONE BEING......as in "BEING ONE".

Don't we all share the ONE life? Was there a time we were disconnected from life?.......In time we always were (a life) alive.

Was the start of the "special you" not a merge between an already alive sperm and an alive egg?
Life was there all the time, we are IT ;-)

Self deceit

Self deceit is a wondrous thing, in essence it represents the very basis of existence.

To me, I see the humor imbedded in the words itself, it is right in our face ;-)

Let me explain what I mean:

It begins with reading the words “Self Deceive”, the most common way to read it, and the meaning we usually give to it is: “a Self” being deceived…….

This could raise some questions, like:
Who would be the one doing the deceiving part?
Who would be deceived?
And why would one deceive one-self?

Reading these two questions carefully, could make us aware of the key words being used, namely: One, Self, Oneself
Confusion starts very easily when you mix these words up, as we do all the time…

A seemingly singular entity falls apart in “one” and “self” and presents itself as “Itself”

To me, it is the other way round, the opposite to how we normally read it: it is “the self” doing the deceiving……”the self” that brings about the veil of illusion to cover up “the One”

“The One” being the awareness that we are, and “the self” being the construct that we think we are made of, the construct that we made up “ourselves”….. :-)

“One” points to awareness, consciousness, being….truth
“self” points to character, life experiences, body, status, past and future…..illusion

Hard to untangle? Maybe?, but no harder for me then it is for you or Arunja...
Maybe listen more closely? Pay more attention to what we feel? The inner guide?

Whitout me nothing exists

This sentence, to me, includes it all....literally
It is an very powerful statement, very clear and confusing in the same time....

When you look at it at an superficial level it might come across as a bombastic, egocentric quote, like saying that you are the centre of the universe. For the reader this can evoke a sense of resistance because it seems that all the rest of us are being dismissed, this goes against our deepest feeling of being, and our own experience that we, ourselves, are the centre of the universe....

So this statement is seemingly full of contradiction....but is it really?

How can we read it?

I can read it like:

without me being present, nothing will be in existence (like when you are in dreamless sleep?)
or
when I die all of existence will cease
or
without "a me" (being the concept of a person) no other thing will be conceptualised and therefore will not come into existence

or I can read it like this:

without “a me” no-thing gets room to come into existence (meaning it does comes into existence)

So it’s about “me”, “no-thing” and “existence”….

These 3 words, with their seemingly different meaning, make me happy and laughing with a big smile….hahaha what a joke, these 3 words are in fact 1 and the same!

Me, being no-thing in existence…..

I can’t get closer to truth then this <3

RelativiTIJD

Ons leven lijkt geregeerd te worden door Tijd.

Tijd lijkt zich aan ons voor te doen als de opeenvolging van opzichzelfstaande gebeurtenissen, een stroom vanuit een verleden naar "de toekomst".

Als we naar onze tijdsbeleving kijken dan heeft iedereen wel eens de ervaring gehad dat de tijd soms sneller (als je iets leuks doet), en soms tergend langzaam (als je in de stoel bij de tandarts ligt) lijkt te gaan. Tijd lijkt zich dus in onze eigen ervaring ook relatief te gedragen. In de algemene relativiteitstheorie wordt het relatieve karakter van Tijd gekoppeld aan de positie van de waarnemer, de waarneming is relatief voor de waarnemer, in feite zeg je dan dat de waarnemer de voortbrenger van de waarneming is, het relatieve karakter van de waarneming is direct ook een synoniem voor illusie (Maya). Iets wat relatief is kan geen waarheid zijn, waarheid is altijd onveranderlijk, heeft geen tegendeel en is niet afhankelijk van de waarnemer. "Kijk" hier eens naar en "zie" wat het met je doet....

Ook hier wordt de parallel tussen de wetenschap en de esoterie duidelijk, het maakt namelijk niet uit hoe en waar je de waarheid zoekt, ze is altijd hetzelfde en onveranderlijk, iedere weg leidt uiteindelijk naar die ene waarheid.

De illusie zit hem in het feit dat wij denken dat wij onder invloed van de tijd staan, terwijl dat in werkelijkheid andersom is...

Tijd is het instrument waarmee ons denken (onze persoonlijkheid of ego) iedere keer
zijn eigen sterfelijkheid en zwakte aan zichzelf bewijst. Kijk hier maar eens beter naar, kijk eens in jezelf, in je eigen ervaring.....

Is verleden niets anders dan een mentaal beeld wat je vasthoud? En is "toekomst" niet precies eender? Kun jij je herinneren dat je er niet was? Wanneer begon je "er te zijn"?

Wat zou een mensenleven, als portie tijd gezien, betekenen in een oneindig, onvoorstelbaar groot heelal? Het heelal dat wij aanschouwen biedt ons een blik in het verleden (het licht heeft namelijk tijd nodig om ons te bereiken), deze argumentatie wordt als bewijs naar voren gebracht dat er echt zo iets als tijd bestaat. Maar in feite zegt het maar één ding: er is geen tijd, in het nu wordt ik dus omgeven door het verleden, iets wat niet meer is (bv het licht van een ster die misschien niet meer bestaat), in werkelijkheid is de tijd nooit begonnen en nooit geëindigd, alleen de droom van Tijd....

Atom

Afgelopen week een leuke documentaire gezien op BBC4. Het ging over de zoektocht van de wetenschap naar het kleinste deeltje, of beter gezegd de zoektocht naar de meest elementaire bouwstenen van materie. Prachtig om te zien hoe de wetenschap en allerlei knappe koppen het mysterie van het bestaan proberen te ontrafelen.

Tevens wordt er geprobeerd om te komen tot één universele beschrijving van de werkelijkheid en is het doel om de verschillende natuurkundige theorieën te verenigen in 1 alles omvattend geheel.

Vele wetenschappers over de hele wereld houden zich dagelijks bezig met onderzoekingen om maar een verklaring te kunnen vinden voor al wat is. Gaande weg de documentaire werd ik steeds vrolijker en blijer toen ik zag wat er zich op dit hoogste wetenschappelijk niveau allemaal afspeelt. Het doel om de werkelijkheid te beschrijven met ingewikkelde wiskundige formules is al een hele opgave, maar als je dan ziet dat iedere ontdekking weer een nieuwe vraag oproept en met wat voor verklaringen deze zeer geleerde, rationele mensen dan komen dan kan ik het niet helpen om in een onbedaarlijk lachen uit te barsten.

Een paar voorbeelden:
Materie heeft een tegenhanger welke zijn inverse zelf is: antimaterie (het bestaan van antimaterie is aangetoond).
Van het vacuüm dachten wij altijd dat die ruimte volledig leeg en materieloos is, niets blijkt minder waar, in dat zelfde niets blijkt het te bruisen van de activiteit, er ontspruiten continue nieuwe processen, deeltjes die net zo snel weer ophouden te bestaan, als in een soort oersoep zonder inhoud die alles met elkaar verbind.
Een andere constatering is dat er deeltjes zijn waarvan de positie niet vaststaat tot dat we die gaan meten, met andere woorden: pas als er een waarnemer zijn aandacht op het deeltje richt (meten) krijgt het een vaste positie, in ieder ander geval kan het zich over in het hele universum bevinden. De verklaring die hiervoor gegeven wordt is dat er zeer waarschijnlijk "parallelle universa" zijn.

Het leuke is dat wat ik hier zie, namelijk: dat via welke weg je ook naar waarheid zoekt de waarheid onveranderlijk is en dat het niet anders kan dat we altijd bij de ene waarheid uit komen.

De parallel tussen de wetenschap en esoterische is geweldig:
Alles ontstaat uit het niets.
Alles is één en verbonden.
Het zelf, de waarnemer, is de schepper.

Aan het eind van de documentaire merkte de presentator op dat hijzelf ook bestaat uit dezelfde deeltjes, atomen, die overal in het universum voorkomen, en hoe wonderlijk dat wel niet is. Geweldig wat een humor! Zelf had hij volgens mij niet helemaal in de gaten wat zijn opmerking impliceert, namelijk niets meer en niets minder dan dat het onderwerp van al het onderzochte dus het "Zelf" is. Atomen onderzoeken atomen.

Ook hier is dus het Zelf, wat één en ongedeeld is, opzoek naar zichzelf. Wetenschap is dus niets anders dan een andere manier van meditatie, wat in de kern Zelf-onderzoek is. De uiteindelijke conclusies liggen al vast......

Wat is waarheid? Wat is waar?

Hoe weet je nou of iets waarheid is en wat niet?
Het lijkt een simpele vraag, maar als je er eens goed naar kijkt dan kom je misschien tot de ontdekking dat waarheid kennen niet iets is wat je met je verstand, je denken doet.

Het verbaasd mij vaak hoeveel energie mensen investeren in het verdedigen van "de waarheid", waarom zou je dat doen?

Als iets waar is dat toch vaststaand? Iets is niet zo-nu-en-dan waar, of soms wel en dan weer niet. Ook is waarheid niet afhankelijk van de waarnemer, waarheid is waar, kent geen tegendeel en is absoluut. Waarom zou je het dan moeten verdedigen? Kun je waarheid soms kwijt raken? kan het veranderen?

Dit lijkt misschien een woordspelletje, en je kunt argumenteren dat waarheid voor iedereen anders is, dat waarheid "gekleurd" is, jouw of mijn waarheid. Als dat zou zou zijn dan bestaat er geen waarheid, alleen complete chaos zoals in een spel waar de regels ieder moment kunnen veranderen.

Is dit niet de manier waarop veel mensen het leven ervaren? Als mens, zijnde overgeleverd aan gebeurtenissen en ervaringen, gevoelens waar niemand invloed op heeft? Deze chaos is de bron voor veel onrust, onzekerheid en angst in een mensenleven.

Om waarheid te kennen zou je je kunnen richten op de basiskenmerken van waarheid, bijvoorbeeld:

Waarheid is simpel en ongecompliceerd
Waarheid is duidelijk, helder en licht
Waarheid geeft altijd een gevoel van herkenning, zoiets van: "dat heb ik altijd al geweten"
Waarheid is onveranderlijk en constant
Waarheid is de bron van rust en kalmte, een gevoel dat alles OK is
Waarheid oordeelt niet
Waarheid is voor iedereen altijd beschikbaar
Waarheid is

Het lijkt een kunst in het leven te zijn om waarheid te herkennen, die stabiele factor, ondertoon, de ruimte waarin alles zich manifesteert.

Volgens de Bhagavad Gita wordt onze visie versluierd (Maya) en hebben wij onderscheidingsvermogen nodig.

Op het moment dat we onze gedachten, denken kunnen zien voor wat ze werkelijk zijn, als wolken in de lucht, zonder enige substantie, samenhang of betekenis, en
we het onderscheid tussen denken en gewaarzijn ervaren wordt onze ware visie hersteld. (Burt Harding verduidelijkt dit zo: http://www.youtube.com/watch?v=Mn4N5thGHU0)

Een manier om het onderscheid tussen gedachten en gewaarzijn te ervaren is jezelf bestuderen, wat gebeurt in in jou? Jezelf als studieobject nemen lijkt heel logisch maar is een bewuste stap om te zetten, zeker als je de studie gaat benoemen: meditatie.

Het woord meditatie schikt veel mensen af, het roept vaak direct associaties op met zweverigheid en een link met het oosten. Meditatie is niets anders dan jouw aandacht op iets anders richten dan de schijnbare "buiten wereld" je richt je aandacht op jezelf, wat er zich in jou afspeeld.

Je hoeft er geen speciale houding voor aan te nemen, paarse kleren te dragen, naar Tibet te gaan of een dieet te volgen, je kunt het altijd en overal doen. De wereld is altijd daar waar jij bent en speelt zich altijd alleen in jou af. Hier bevind zich de sleutel tot directe ervaring.

Toch is ook de "buiten wereld" gebonden aan waarheid, alles wat vorm heeft is tijdelijk en er lijkt maar één absolute factor te zijn: de lichtsnelheid.

Ook hier zie ik weer een prachtige overeenkomst met wat je kunt ontdekken in jezelf.

Licht: absoluut in snelheid direct gelinkt aan tijd, als je de lichtsnelheid benaderd komt de tijd tot stilstand, misschien kun je in jezelf ontdekken wat jouw kern is: licht, jij bent het ene zelf, absoluut en tijdloos!

Geloven in God is een ontkenning van God.

Bestaat er een God? Bestaat God?
Deze vraag lijkt één van de grote levensvragen te zijn, en kan ons mensen een
levenslang bezig houden, in devotie, strijd of overgave. Vaak zeggen we dat we in God geloven, in Allah, of Jahweh en proberen zo goed en zo kwaad als het gaat ons leven in te richten volgens de richtlijnen van "het geloof", welke dat ook moge zijn.

Het is heel menselijk om te twijfelen aan het bestaan van God, of in ieder geval aan het Godsbeeld dat wij denken dat juist is. Dit twijfelen zorgt ervoor dat we het "Godsbeeld" voor onszelf kloppend willen maken, en de meest gebruikte, voor de hand liggende manier is de redenatie dat we het toch niet kunnen begrijpen en dat dit juist het mysterie van het geloof is.

Dit is, zo redeneren we, wat God van ons vraagt: een onvoorwaardelijk geloof. De kerk of de religieuze beweging waar wij toebehoren, komt vervolgens met nog meer geboden en regels welke wij in opdracht van God zouden moeten volgen om hem te behagen, en om dan tot een eeuwig leven, of de hemel te komen. Deze gedachtegang is zeer krachtig en algemeen geaccepteerd. Ik zie hier alleen Angst!

Wat zich hier manifesteert is de kracht van Angst! Angst kent vele vormen maar wordt maar zelden herkent voor wat zij is: er is maar één angst en dat is angst voor de dood: er niet meer zijn, ophouden te bestaan. Wat kan ophouden te bestaan? Wat houdt nooit op te bestaan?

Is de enige manier om angst te overwinnen niet simpel? Leer de angst (her)kennen voor wat hij is.
Hoe doe je dat? Door de juiste vragen te stellen en uit te gaan van wat ieder mens
eigenlijk al weet.
Wat zijn dan juiste vragen om te stellen en wat weet je al?

Bijvoorbeeld: Wat is God? Wat ben ik? Wat ervaar ikzelf in relatie tot God? Sta ik los van God, is er God en ik, ik en God of ik en de rest?

Hier komt angst weer om de hoek kijken, want we redeneren: als God alles gemaakt heeft en ik sta los van hem (de schepper) dan klopt er iets niet, ben ik dus iets kwijt geraakt.
Maar kan er iets zijn wat los staat van God?
Alles wat geschapen is, wat bestaat, of denkt te bestaan, is in de kern ontsproten uit een idee, gedachte, manifestatie van God (of Bron). Ieder beeld, schilderij of ander kunstvoorwerp draagt in de kern zijn schepper met zich mee, een deel van de kunstenaar.

Dit strookt niet met onze menselijke ervaring, waarin wij los lijken te staan van het geheel, met onze eigen (privé) belevingswereld. Onze menselijke oplossing (redenatie) hiervoor is er één die zichzelf in stand houdt: ik (de mens) moet (kan) iets doen, bijvoorbeeld leven volgens bepaalde regels, om de afscheiding van God (van alle andere mensen en de rest)ongedaan te maken.
Iets doen impliceert altijd een doel, we moeten iets doen om iets te bereiken.

Zie hier: de geboorte van religie.

Onze (menselijke) manier van geloven in God is in feite de rollen omdraaien. Wij stellen eisen aan God en ontkennen hiermee zijn heelheid. Geloven in God wordt hiermee een ontkenning van God.

Zou God een bevestiging van zijn Zijn nodig hebben?

Wie heeft dus de religie geschapen? Is dat God? Vraagt God iets van ons? Of vraagt ons eigen denken iets van ons?
Hier komt een ander aspect van ons mens zijn om de hoek kijken: het rookgordijn dat ons denken heeft opgeworpen: hij wil ons doen geloven dat wij hem (het denken) zijn. Dit is de "materialisatie" van het idee als dat wij los zouden kunnen staan van God.

In ons gebeurt precies hetzelfde: ons denken manifesteert zich als het ego, als losstaand van onze ware kern.
Het denken schreeuwt om het harst om aandacht, het kwetter de hele dag door, en ook 's nachts, in onze dromen raast hij door.

Tegen wie praat het denken eigenlijk?
Tegen onszelf zijn we geneigd om te zeggen, maar….wie praat er dan tegen wie? Zijn er dan "twee" van ons? En waar probeert dat denken ons dan steeds van te overtuigen?

Het denken probeert jou er steeds van te overtuigen dat Jij hem bent.

Je realiseren dat jij, jouw kern, je ware zelf, niet het denken is maar slechts bewustzijn, of de ruimte waarin het denken verschijnt, is bevrijding.

We kunnen dit allemaal zelf ervaren, en we hebben dit ook allemaal wel eens ervaren, alleen… heb je het opgemerkt?, of werd de ervaring direct "overschreeuwd" door het denken? Het denken dat ons continue mee probeert te trekken door onze aandacht op te eisen met weer een nieuwe gedachte, weer een nieuwe associatie.
Het denken dat gebaat is bij snelheid, wil er de vaart inhouden, dat kennen we allemaal: probeer maar eens te stoppen met piekeren…....

Toch zijn gedachten allen maar gedachten, van zichzelf betekenen ze niets, onze aandacht echter geeft ze kracht en houdt ze in stand.

Maar er is nog een andere laag in ons bewust zijn, een andere stem, één die niet om aandacht schreeuwt maar er altijd is, en geduldig wacht tot je hem opmerkt. Je kunt dit ervaren als een gevoel van zekerheid, "dat het goed zit", een gevoel van innerlijke rust als je jezelf erdoor laat leiden.
Deze ervaringen doen zich voor in momenten van stilte, er is stilte nodig om het rookgordijn van het denken op te laten trekken.

Is dit dan je ware zelf (je innerlijke zelf zoals Judith Hamerlinck het noemt)? Nee zou ik zeggen, want er is nog steeds iemand (iets) die ook deze stem waarneemt.
Wie is dan de waarnemer? Bewust-Zijn!, de ruimte waarin alles zich manifesteert.

Ik zie hier verschillende analogieën bijvoorbeeld met:

1. Het universum: dit is de ruimte waarin alles zich manifesteert, als je je focust op de materie dan lijkt het druk en vol, toch is het leeg en stil. Net zoals het universum in onszelf. Het universum lijkt uit te dijen, net zoals ons bewustzijn. Het universum lijkt zonder begin en zonder eind, en tocht ontstond zij uit Niet-Zijn (wat was er voor de big bang?), net zoals ons bewustzijn.
2. De goddelijke 3-eenheid, de vader, de zoon en de heilige geest: Als God ons "naar zijn beeld" geschapen heeft, betekent dit dan ook niet dat wij niet los kunnen staan van Hem, als de bron. In onszelf ervaren, zijn, wij ook de 3-eenheid, de vader (ons Bewust-Zijn), de zoon (ons denken / ego) en de heilige geest (de andere stem in ons, de christus, Krisna).

Ontdek het zelf: Wees stil en luister!

Parallel universum (zonder mij is er niets)

Kun jij je herinneren dat je er niet was?
Een tijd van voor jou (jij)?

Kun jij je er een voorstelling van maken dat jij er niet meer zal zijn?
Een tijd zonder jou (jij)?

Dit lijken "standaard" vragen waarop een mens geneigd is om met "standaard" argumenten te antwoorden: "nee ik kan mij niet herinneren dat ik er niet was, want toen was ik nog te klein, of niet geboren of me nog niet van mijzelf bewust. En ook: het is zeker dat ieder mens dood gaat, en dan zal ik er dus niet meer zijn, dat is niet te ontkennen.

Voor veel mensen blijft het hier meestal bij, we proberen een rationele verklaring te vinden voor iets wat we eigenlijk anders ervaren, voelen. Leven wij als mensen eigenlijk niet met een onderliggend, innerlijk, gevoel van onsterfelijkheid? Wat een groot contrast met de uiterlijke (buiten)wereld die wij ook ervaren, onzekerheid, ziekte en dood, hoe valt dit te rijmen?

Is dit niet de kern van ons menselijk lijden?….

Het ligt in onze menselijke natuur om deze schijnbare tegenstellingen op de één of andere manier voor ons zelf "kloppend", verklaarbaar te krijgen. Hetzij door middel van een geloof of religie, door afleiding in wat voor vorm dan ook, door ontkenning of misleiding van het (je)zelf. Alleen lukt dit "kloppend" maken niet zo goed, er veranderd altijd wel iets in de omstandigheden waarin we verkeren, en zo zijn we continue bezig met een schijnbaar oneindig mentaal proces waarmee we altijd achter "de feiten" aanlopen. En we weten dat we uiteindelijk zullen gaan verliezen want er wacht ons allen de dood!

Is er niet in ieder mens een kern van leven dat een gevoel van oneindigheid, eeuwigheid met zich meedraagt? En wat is er dan waar? Oneindigheid of dood? Ook hier hoef je alleen maar beter te kijken, anders te kijken om het antwoord recht voor je neus te vinden, de waarheid manifesteert zichzelf altijd, voor wie het wil zien, omdat waarheid geen tegendeel heeft. Iets wat waar is is, iets wat onwaar is is niet, dus een illusie (Maya?).

De waarheid waar ik hier op doel is dat leven geen begin en geen eind kent: "jouw leven" begon door het samen smelten van een LEVENDE eicel met een LEVENDE zaadcel wat uitgroeit tot een "nieuw" menselijk wezen (zijn). Er is dus nooit een niet-levend wezen geweest, waar "jij" dan later aan toegevoegd bent, er is maar ÉÉN leven!

Dat wij onszelf als afgescheiden en losstaand van het leven van anderen (of van al het andere leven) ervaren zorgt voor een groot gevoel van verwarring, "er klopt iets niet, ik voel een leegte, ik mis iets, ben niet compleet", et cetera, et cetera, alleen de vorm waarin dit gevoel zich manifesteert veranderd (vermomt zich).

Het gevoel van afgescheiden zijn van de rest, van al het andere (leven), geeft ons een gevoel van eigenheid, uniekheid, speciaalheid, dat er de wereld is en IK. Maar is dit ook waarheid? Onze persoonlijkheid (ego?) roept om het hardst, en komt met allerlei bewijzen dat afgescheidenheid waarheid is. Een mooi voorbeeld hiervan is dat de kwantum fysica parallelle universa aandraagt als verklaring voor deeltjes die zich op enig ogenblik in twee verschillende staten lijken te bevinden, bijvoorbeeld trillend en stilstaand tegelijk. Is dit niet gewoon een andere manier van ontdekken dat ieder mens, schijnbaar alleen staand, zijn eigen universum creëert? En dat al die schijnbaar losstaande levens (universa) gelijktijdig apart en toch één lijken te zijn? Is dit niet een ultieme poging van het menselijk denken om het ondenkbare te verklaren? De ultieme poging om de waarheid te ontkennen?

Kun je los staan van het ene leven? Het ene zijn?