Zijn, Sein, DaSein, Being, Zen

Zijn

Stel dat "Zijn" terug gebracht zou worden tot 1 enkel (basis) ding
Voor dat "ding" om te kunnen zijn zou er tenminste "ruimte" moeten zijn waarin het ding kan Zijn

Zijn en Ruimte zijn dus onlosmakelijk en ondeelbaar met elkaar verbonden en toch schijnbaar duaal

Zodra "ik" Zijn probeer te beschrijven, dus te vangen in woorden, splijt ik datgene dat onsplijtbaar is

Wanneer ik mijn aandacht op "het ding" richt wordt ik de ruimte waarin het bestaat
Wanneer ik mijn aandacht op "de ruimte" richt wordt ik het ding dat in de ruimte bestaat

Omdat ik "Zijn" ben, ben ik dus alle2, het ding zelf, en de ruimte waarin het bestaat

Is dit niet hoe wij onszelf in de kern ervaren?

Een ongrijpbare "Zelf", als quicksilver onmogelijk om te pakken

Zoek uzelve, vind uzelfe.... haha what a Joke ;-)